Arjelien van Dijke

Arjelien studeerde in 1996 af aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg. Daar heeft ze ook haar lerarenopleiding afgerond. Kunstenares Arjelien Van Dijke specialiseerde zich in olieverf-schilderen. De olieverftechniek heeft ze altijd louter experimenteel toegepast. Arjelien geeft er de voorkeur aan om klassieke technieken te gebruiken in combinatie met andere materialen. Na haar afstuderen richtte ze haar aandacht op het inspireren van anderen. Te mogen ontdekken hoe ook anderen hun draai vonden in datgene waar haar hart lag, was bijzonder.

In haar huidige werk laat ze zich inspireren door het woord ‘plaatje’. Iemand gebruikte dit ooit - niet als compliment - in relatie tot haar werk. Persoonlijk vindt zij het woord ‘plaatje’ heel toepasselijk voor haar werk. Zij laat een wereld zien die ze graag parallel laat lopen met de werkelijkheid. De kinderlijke naïviteit als tegenwicht voor de harde werkelijkheid! De wereld van kunstenares Arjelien komt tot stand door gebruik te maken van diverse technieken: olieverf, aquarelverf, druktechnieken, oliepastelkrijt. Eennieuwe wereld die de toeschouwer uitnodigt!

Jaap Clement

Zijn werkzame leven was Jaap docent en consulent cultuureducatie voor het basisonderwijs. Hij gaf les bij kinderateliers in tekenen en schilderen. Zijn tekenakte behaalde hij aan de Jan van Eijck academie in Maastricht. Momenteel is Jaap werkzaam als docent kunstgeschiedenis. Hij geeft cursussen, lezingen, organiseert projecten en excursies.Op de tentoonstelling worden tekeningen getoond die betrekking hebben op ‘het pad’: Jaaps visie en beleving van hoe het leven zich vaak onbewust, als vanzelf ontrolt. “Het pad is recht en tamelijk lang. Bijna een weg uit een boekje over perspectief, waarin de linkerkant en de rechterkant mooi in één punt bij elkaar komen. Maar in dit geval wordt het pad aan de einder doorsneden door een groene dijk. Daardoor is de horizon niet zichtbaar” (citaat uit Jaaps ‘het pad’). Op de expositie laat Jaap tekeningen zien, die allemaal zijn voortgekomen uit deze visie.

Willemien van Dijke

De beeldende uitingen van Willemien zijn een ode aan de natuurlijke en melancholische schoonheid van het kleine en het verstilde, van het frêle en het vergankelijke. Op poëtische wijze laat ze sterk vereenvoudigde twee- en driedimensionale vormen in haar werk versmelten met verweerde stukken zwerfafval. Het contrast tussen de doorleefde texturen van de gevonden voorwerpen en haar gestileerde, verstilde eigen beeldtaal zorgen voor een spanningsveld waar een rustgevende esthetiek van uitgaat. 

Naast haar autonome beeldende werkzaamheden werkt Willemien samen met haar lief Martin Hoevenaars (fysiek performer) aan performances, waarbinnen zij onder de naam Mawihodi op sferische wijze uitdrukking geven aan een versmelting tussen beeldende- en bewegingskunst. Doel van deze performances is om de vluchtigheid van voorbijgaande bewegingen in verstilde beelden vast te leggen. 

Martin Hoevenaars

Martin heeft een achtergrond als fysiek acteur/performer en is zich na fysiek ongemak de laatste paar jaar meer gaan richten op het maken van beeldend werk. Samen met zijn lief Willemien van Dijke vormt hij MAWIHODI, waarbij beeldende en performancekunst met elkaar versmelten. Hij heeft een sterke band ontwikkeld met het Thoolse landschap, waar hij sinds 2013 woont. “Gelijk de ganzen die op doorreis zijn, maar niet meer vertrekken, zo ben ik hier terecht gekomen en zo ben ik van het Thoolse landschap gaan houden”. Ontdaan van alle details probeert Martin de dynamiek en de schoonheid die hij ziet en voelt te vangen. Daarbij hergebruikt hij afgedankt materiaal en schildert en tekent hij vaak op onderdelen, zoals houten panelen die de Oosterschelde hem ‘schenkt’.

Martin heeft qua beeldend werk meer met leegte en belofte dan met uitbundigheid. Het is daarom niet vreemd dat Martin een sterke voorkeur heeft voor het winterse landschap.

“Het winterse landschap ligt er beloftevol bij. De vers geploegde aarde ligt in dikke rollen te rusten. De lucht is soms strak blauw, soms scheidt een laaghangende mist het donkere land van de lichte hemel en soms leunen zware wolken tegen de horizon. Er is altijd beweging, ook al beweegt er niets; er is altijd leegte, ook al is de blik gevuld en er is altijd hoop, ook al is die verscholen”.